Мо илҳомбахшем ва барои эҷодиёт, барои муваффақ шудан, барои зиндагӣ кардан илҳом мебахшем. Чӣ тавр инсонро барои зиндагӣ кардан илҳом бахшидан мумкин аст, шояд, ин хеле дабдабанок ва воҳиманок аст?
Аммо мо кӯшиш мекунем, ки сомонаи ТУ бошем, то ин ки бо он хоҳиши рӯзро оғоз намудану рӯзро ҷамбаст карданат пайдо шаваду барои худ чизи наверо ифтитоҳ намоӣ.
Мо матнҳои дуру дарози мушкилфаҳм, суханҳои печ дар печу пурдабдаба надорем. Мо ба таври осонфаҳм нақл менамоем, ки чӣ тавр тағиротҳо дар кишвар ба ҳаёти ту таъсир мегузоранд.
Мо ба ту кӯмак мекунем, то барои қабул намудани қарори муҳим ба сиёсату иқтисод сарфаҳм биравӣ.
Мо маводҳои босифати ҷолиб дорем, ки бепарво буда наметавонӣ. Мо ба назди худ мақсад гузоштем, ки ба ту оид ба – Маҳорати ЗИСТАН нақл намоем – ва баҳри ин саъю талош хоҳем кард.
Хуш омади ба портади ХУД!
Мо тими ТУЕМ!